بشیر

1ـ مقدمه:

1ـ 1ـ ضرورت حرکت

آیا ضرورت حرکت را احساس کرده­ایم؟

مسأله این نیست که گفتند و شنیدیم، نوشتند و خواندیم. باید خود، به این احساس رسیده باشیم. این احساس به راحتی نسبت به خیلی چیزها در ما شکل می­گیرد. احساس می­کنیم تشنه­ایم و آب می­خواهیم و برای رسیدن به آن حرکت کنیم.

آدمی تا زمانی که مسائل را در همین حد، احساس نکرده باشد، منشاء عمل و حرکتی در او نخواهد شد.

این نکته که چرا از جایی که هستیم حرکت کنیم، باید خود جواب آن را بدهیم. باید خود احساس کنیم در جایی که ایستاده­ایم، نمی­توانیم کاری انجام دهیم و بین آنچه هستیم و آنچه می­توانیم باشیم، فاصله است.

ما که برای رسیدن به یک شغل، یک منصب و یا حتی یک لیوان آب، این قدر فعّال و کوشا هستیم و این قدر زد و بند می­کنیم، آیا ضروری­تر از اینها برایمان وجود ندارد؟! آیا در همین سطح و اندازه هستیم؟!

... صرف اینکه دیگران گفته­اند:

«تشنگی، طلب آب را در تو ایجاد می­کند و تو را به حرکت وادار می­نماید.»(1)

عامل حرکت تو نیست و اگر هم بروی و حرکت کنی، تنها تقلید است و در برخورد با موانع عقب نشینی می­کنی.

... ما باید سر به بالا داشته باشیم، باید حرکت کنیم و از زیر خاک و سنگ بیرون آییم که حرکت، برای آنهایی که ریشه دارند امکان و حتی ضرورت دارد.(2)

ضرورت حرکت، باید از ضرورت نفس کشیدنمان هم بیشتر باشد تا بتوانیم به خاطر آن، حتی خون و جانمان را بدهیم. مادامی که ضرورت حرکت در این سطح درک نشده، باشد قطعاً انسان در راه می­ماند؛ راه­هایی که پر پیچ و خم و پرخطر است. راه­هایی که پر از درگیری و رنج است.

 

 (1) -  آب کم جو تشنگی آور به دست            تا بجوشد آبت از بالا و پست                  (مولوی)

 

 (2) ـ مواردی که... آمده است دلالت بر آن دارد که برخی از مطالب مرحوم استاد به منظور پرهیز از تطویل آورده نشده­اند.

جایگاه تربیت در نظام فکری مرحوم عین ـ صاد

سید مجیدپورطباطبایی

اردیبهشت87